Het is 9 uur ’s ochtends en ik zit met een mega buik op de bank. Ik ben 40 weken en 5 dagen zwanger en ik ben er echt wel klaar mee. Ik wil opstaan om wat drinken te pakken en ik loop naar de keuken. Gatver, m’n broek is nat! Maar terwijl ik dat roep denk ik, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Ik bel mijn moeder op en vraag haar om onze dochter op te halen zodat ik in alle rust verder kan. Bij mijn vorige bevalling zat er 3 uur tussen het breken van mijn vliezen en de eerste weeën, dus ik verwachte ook nu deze snelheid.
“Heb ik dan toch in mijn broek geplast?”
Mijn ouders komen langs om onze dochter op te halen en we drinken nog wat. Nadat ze weg zijn voel ik me nog steeds goed en geen wee te bekennen. Ik doe de was, ruim nog wat op en zet mijn vluchtkoffer klaar. Het is inmiddels 2 uur ’s middags maar de weeën blijven uit. Heb ik dan toch in mijn broek geplast? Ik weet het nu ook niet meer en begin wat onzeker te worden. Maar rond 4 uur ’s middags beginnen ze dan toch eindelijk! Niet heel heftig en ik kan relaxt op de bank zitten en tv kijken. Rond de avond worden ze heftiger en ik ga op bed liggen. Dat ligt toch wat fijner. Ondertussen plakt mijn vriend de MaMMaTENS elektroden op mijn rug en kan ik de tens zelf bedienen. Heerlijk voor de rug weeën! Ze komen en gaan en het duurt en het duurt. Rond 10 uur ’s avonds zijn ze echt wel heftig en komen met enkele minuten pauze. We bellen de verloskundige om de ontsluiting te checken.
Helaas, nog maar 1 centimeter ontsluiting! Wat een teleurstelling, vooral omdat ik al uren bezig ben. De vorige keer had ik al 7 centimeter na 3 uur weeën. De verloskundige komt na een uur nog een keer checken maar ik zit nog maar op 2 centimeter. Rond half 2 ’s nachts is het echt niet meer te doen, ze zijn zo heftig en duren wel 3 minuten lang met korte pauzes. Maar ik zit nog steeds maar op 3 centimeter ontsluiting. Hoe dan?! De verloskundige geeft me de keuze om naar het ziekenhuis te gaan en om daar verder te kijken voor pijnstilling. Dit wil ik liever niet maar als dit nog uren gaat duren ga ik het erg zwaar krijgen.
De verloskundige had mijn vriend gezegd een hobbelweg te nemen omdat dat wel eens kon helpen. Heb ik weer! Wij hebben een hobbelig klinkerpad in de buurt dus mijn vriend reed er vol enthousiasme overheen. Ik was aardig in mezelf gekeerd dus ik kreeg er weinig van mee.
“Als het overdag was geweest was ik in de auto bevallen”
Zo’n 5 minuten voordat we bij het ziekenhuis aankwamen kreeg ik persdrang. Ik schrok er heel erg van, want 15 minuten geleden had ik nog maar 3 centimeter ontsluiting. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen moest de verloskundige rennen voor een rolstoel en mij met heftige persweeën uit de auto halen. Daarna rennend samen met mijn vriend en met mij in een rolstoel door het ziekenhuis heen. Ik hield mijn ogen dicht want het enige wat ik kon denken was, niet nu bevallen! Omdat het nacht was kon mijn vriend met 100 km per uur doorrijden, er was toch niemand op de weg en waren we na 15 minuten al in het ziekenhuis. Als het overdag was geweest was ik in de auto bevallen, want eenmaal op de verloskamer was de kleine man er al na 8 minuten persen.
Lees ook...
